De partij van Erik heb ik niet goed kunnen volgen omdat ik zelf de handen vol had, maar het ging ergens mis, zodat ook daar het punt moest worden ingeleverd. Jeroen had ook zijn dag niet en moest opgeven (5-1). Op het bord van Karel was het voordeel volgens een sinus verlopen, maar in een ongeveer gelijke stelling besloten beide spelers tot remise, daar al vaststond naar welke club de winst dit keer zou gaan.
Toen was er nog de partij van Anthon. Hij had inmiddels een sterke vrijpion op de g-lijn gecreëerd, waar zijn tegenstander letterlijk niet meer omheen kon. Anthon incasseerde het punt en bracht daarmee de eindstand op 5,5-2,5 voor de thuisclub. Deze keer zat er voor ons niet meer in.
Zaterdag 1 november reden we naar Hardenberg voor de uitwedstrijd tegen Hardenberg 2. Achtereenvolgens waren Emile, Rick en Jan verhinderd, maar gelukkig waren Robert, Oscar en Jan L. bereid om in te vallen.
In de pittoreske ex-kleuterschool De Pothof ging de strijd van start. Oscar kwam met zwart aan bord 6 na een Pirc-verdediging aanvankelijk wat passief maar daarna toch vrijwel gelijk uit de opening. Om onduidelijke redenen liet hij zijn tegenstander toe om na 16. … Lc8 te infiltreren met 17. Pc6. Dat kostte de dame voor een toren, een paard en een pion, maar de zwarte stelling bleef ook ongecoördineerd achter. Met 23. Le7 had wit een aanval op beide zwarte torens terwijl ook het paard op c5 ongedenkt stond. ‘Sinterklaas kwam vroeg dit jaar’ was Oscars eigen commentaar, en nadat hij zijn ellendig bestaan nog wat had gerekt, gaf hij op.
Ondertussen bouwde Anthon aan bord 1 (je bent clubkampioen klassiek of niet) vanuit zijn vertrouwde opening een overwicht op. Jeroen aan bord 2 met zwart stond vanaf het begin onder druk. Op bord drie besloot Karel aan de witte stukken vrij onverveerd het Evans-gambiet te spelen, waarna er een open stelling met kansen voor beide partijen ontstond. Ook op bord 4 zag de stelling van Erik er gelijkwaardig uit. Robert (bord 7, wit) en ik (Jurrian, bord 5, wit) leken positioneel enig voordeel te hebben.
Om daarmee te beginnen: Robert wist enig materiaal te winnen, dacht eerst na over remise, maar speelde daarna toch voor de winst. Hij bouwde zijn materiaalvoorsprong uit tot een vol stuk, waarna zijn tegenstander moest opgeven (2-1). Zelf zocht ik lange tijd naar de juiste ideeën en de juiste zetvolgorde om zwart verder onder druk te zetten. Dat lukte, maar ten koste van een pion. Mijn tegenstander verdedigde echter zorgvuldig. Er waren enkele afslagen naar remise, maar ik was uit op meer. Zwart kwam echter uiteindelijk met een paardmanoevre (Pc6-b8-d7-f6-e4) die ik helaas niet zag aankomen. Daardoor kwam zwart een kwaliteit voor met ineens een veel betere stelling. Ik wist daarna het tij niet meer te keren (3-1).
